Szczodre Gody, inaczej Święto Zimowego Staniasłońca obchodzone było przez naszych przodków przed przyjęciem Chrześcijaństwa. Do dziś celebrowane jest w Polsce, głównie przez członków rodzimowierczych, słowiańskich związków wyznaniowych, z których najliczniejsze to Rodzimy Kościół Polski i Rodzima Wiara.
Szczodre Gody odbywają się w czasie zimowego przesilenia 21-22 grudnia. Nasi przodkowie wierzyli, że Słońce zasypia, następnie budzi się i dni znów stają się coraz dłuższe. Światło zaczyna górować nad ciemnością. To właśnie z tradycji słowiańskich wywodzi się większość obecnych tradycji bożonarodzeniowych. Dla Słowian bardzo ważna była pamięć o zmarłych przodkach, to z myślą o nich zostawiali przy stole puste miejsce. Rozpalali też ognie, żeby dusze nie miały problemu z trafieniem do domu. W tym okresie od domu, domu chodzili, również znani nam dzisiaj, kolędnicy. Śpiewali kolędy, czyli radosne pieśni noworoczne i składali życzenia pomyślności. Gwiazda, którą nieśli ze sobą, symbolizowała tryumfujące Słońce. W kącie izby nasi przodkowie stawiali snopek siana zwany diduchem a odrobinę siana kładli pod obrus, w podziękowaniu za urodzaj. Tradycyjne dwanaście potraw, to wdzięczność za każdy miesiąc mijającego roku. Naszym przodkom towarzyszyła też babcia choinki, podłaźniczka. Był to czubek jodły lub gałąź wieszana pod sufitem, dekorowana jabłkami, orzechami i ozdobami ze słomy. Podłaźniczka symbolizowała kult płodności i odrodzenia. Jak to się stało, że te same zwyczaje kultywowane są dzisiaj przez wyznawców zupełnie innej religii, która przyszła na nasze tereny z daleka? Odpowiedź jest prosta. Łatwiej było zaadaptować stare zwyczaje i nadać im chrześcijańską interpretację, niż ich zakazywać ludziom mocno związanym z tradycją.
G.